เสียงเพลงที่ขับร้อง ..ในสายลม

คิดอะไรอยู่ ? คาดหวังอะไรอย่างงั้นหรือ ?

หรือกำลังรอบางอย่างที่ไม่มีวันมาหา ... ?

คุณเคยรู้สึกไหม ว่าบางครั้งก็ไม่รู้ว่าตัวเองต้องการอะไร ไม่รู้ว่าตัวเองรู้สึกอย่างไรกันแน่

ผมก็ไม่ทราบว่าตัวเองเปนอะไร ทั้งๆที่อะไรมันก็คล้ายๆเดิมอยู่ทุกๆวัน อะไรมันก็เหมือนเดิม แค่..


ดูเหมือนเราจะคาดหวังอะไรมากขึ้นเท่านั้น ...

ตัวผมนั้นไม่ได้คาดหวังให้อะไรเก่าๆมันย้อนกลับมา ไม่ได้คาดหวังให้ทุกคนมาใส่ใจ หรือเข้าใจว่าผมรู้สึกอย่างไร เพียงแค่

ผมคาดหวังให้ตัวผมรู้ว่า ผมต้องการอะไรกันแน่ ในตอนนี้


เด็กชายคนหนึ่ง เดินอยู่บนถนนที่ไม่มีจุดสิ้นสุด ท่ามกลางทางแยกที่มากมาย อะไรเปนสิ่งที่ทำให้เด็กชายคนนั้นเดินต่อไป ? เดินต่อไปเพื่อ ..อะไร

ไม่นานนัก ก็ได้เจอกับตัวตลกผู้หนึ่ง กำลังเดินอยู่บนทางแยกที่เขียนว่าความต้องการ เด็กชายไม่ได้ถามอะไรตัวตลกผู้นั้น แค่มอง มอง มอง จนตัวตลกนั้นเดินไกลจนลับขอบฟ้า

เด็กชายคิดว่า"ความต้องการ อย่างนั้นหรือ?" เมื่อคิดได้ดังนั้น เด็กชายเลือกที่จะเดินไปบนถนนความต้องการ

ตลอดทางที่เดินเข้ามาในถนนความต้องการ เด็กชายพบกับผู้คนมากมาย บางคนยังคงเดินต่อไป ทั้งนำหน้าและตามหลังเด็กชาย ..แต่บางคนหยุดนั่ง คุย เล่นหรือนอนโดยไม่คิดที่จะเดินต่อไป อาจจะเพียงเพราะไม่อยากเดินบนถนนที่มีทางแยกอีกต่อไป จึงหยุดอยู่แค่นี้ เด็กชายจึงคิดว่า"ก็ดีนะ ได้หยุดพัก ไม่ต้องเดินให้ลำบากอีกต่อไป ได้มีเพื่อนคุยมากมาย ทั้งยังได้นอนอีกด้วย"

แต่ทันใดนั้นเองเด็กชายก็เหลือบไปเห็นหญิงชราคนหนึ่ง กำลังนั่งอยู่ตามลำพัง เด็กชายจึงเดินเข้าไปหา และถามว่า"คุณอยู่ตรงนี้มานานแล้วหรือ ทำไมไม่ไปคุยกับคนอื่นๆล่ะ ?"

... ไม่มีเสียงตอบกลับจากหญิงชราผู้นั้น
ท่ามกลางความเงียบที่ยาวนาน ก็มีเสียงกระซิบขึ้นมาว่า"นานแล้ว นั่งมานานมากแล้วล่ะ นานจนไม่สามารถจะไปไหนได้อีกแล้วล่ะ"

เด็กชายประหลาดใจกับคำตอบ

"คนเหล่านั้นมักจะเล่าเรื่องความต้องการของตัวเอง โดยมีความสุขกับการเล่าให้คนอื่นฟัง แต่พวกเขา...ไม่เคย.....มา" เสียงของหญิงชราถูกกลบด้วยเสียงหัวเราะของผู้คนที่คุยกันเรื่องความต้องการของตน

เด็กชายรู้สึกงุนงงกับสิ่งที่หญิงชราตอบ เด็กชายยังไม่รู้ว่าตัวเองควรทำอย่างไรต่อไป

ทันใดนั้นตัวตลกที่เด็กชายเห็นบนถนนความต้องการ ก็เดินผ่านเด็กชายไป เดินไปจนเจอทางแยก แล้วตัวตลกก็เดินไปบนทางแยกที่เขียนกำกับด้วยตัวหนังสือสีเทาเข้มว่า"ความพยายาม"

เด็กชายจึงคิดที่จะตามตัวตลกไป แต่ก็ลังเลว่าจะหยุดพักที่นี่ดีหรือไม่ แต่ด้วยผู้คนที่เดินบนถนนอันมากมาย ผู้คนที่ตั้งหน้าตั้งตาเดินโดยไม่สนใจสิ่งรอบข้าง ทำให้เด็กชายคิดที่จะเดินต่อไป ผู้คนเหล่านั้นเข้าทางแยกที่แตกต่างกันไปมากมาย แต่มีจำนวนไม่มากนักที่เดินเข้าไปในความพยายาม

เด็กชายตัดสินใจตามตัวตลกไปในความพยายาม

เมื่อเดินเข้ามา เด็กชายพบว่าผู้คนบ้างทำหน้าตามีความสุข ยิ้มแย้มแจ่มใส และเดินไปบนทางแยกที่เขียนว่า"สิ่งที่ต้องการ" แต่บ้างมีหน้าตาที่เศร้าหมอง ร้องไห้ และอยู่บนความทุกข์ ไม่คิดที่จะเดินต่อไปไหนอีกต่อไป ...

เด็กชายไม่เข้าใจว่าทำไมผู้คนถึงได้มีทั้งความสุขและทุกข์บนเส้นทางนี้ แต่ทันใดนั้น เด็กชายสังเกตเห็นชายผู้หนึ่ง ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเศร้า แต่แปลกตรงที่

ชายผู้นั้นยังคงเดินต่อไป

เด็กชายจึงวิ่งเข้าไปหาและถามว่า"ทำไมคุณถึงยังเดินต่อไปได้ ทั้งๆที่คนอื่นเขาไม่สามารถที่จะไปไหนได้อีกแล้ว"

"ตามมาสิ" คำตอบสั้นๆของชายผู้นั้น

เด็กชายเดินตามชายผู้นั้นไป จนพบทางแยกอีกทางหนึ่ง

"ทางนี้แหละ ทางที่คนเศร้าอย่างพวกเราควรจะเดินต่อไป"

ทางนั้นเขียนกำกับชื่อไว้ว่า"ความหวัง"แต่ข้างใต้ตัวอักษรนั้นมีตัวหนังสือที่ดูเล็ก เรียบง่าย ถูกเขียนเพิ่มเติมด้วยสีแดงไว้ว่า"แก้ไข จากความล้มเหลว"

เด็กชายจึงถามว่า"มีแค่ทางเดียวหรือ ?"

ชายผู้นั้นไม่ตอบ และยังคงเดินต่อไป เด็กชายยังคงตามชายผู้นั้นไปเรื่อยๆ

เดิน เดิน เดิน เดิน เดิน เดิน

และชายคนนั้นก็หยุดเดิน หยุดอยู่หน้าทางแยกทางหนึ่ง ทางแยกที่ดูสวยงามกว่าทางแยกใดๆ และดูเหมือนว่าจะไม่มีทางแยกใดๆอีกต่อไปบนเส้นทางนี้

"เส้นทางเดินนั้นมีมากมาย เพียงแต่จะมีสักกี่เส้นทาง ที่จะได้พบกับถนนสิ่งที่ต้องการ"

ใช่แล้วล่ะ สิ่งที่ต้องการ ชื่อของถนนสายนี้ ถนนที่ไม่มีทางแยกใดๆอีก

เด็กชายจึงเดินเข้าไปกับชายผู้นั้น เดินไปเรื่อยๆ จนถึงทางออก

เด็กชายพบผู้คนจำนวนมาก ผู้คนเหล่านั้นมีความสุขบนสิ่งที่ต้องการ สิ่งที่มีตัวตนไม่ใช่เพียงแค่คำพูด

เดิน เดิน เดิน เดินมองไปเรื่อยๆ จนเจอกับต้นไม้ใหญ่ต้นนึง จึงเข้าไปนั่งใต้ต้นไม้ใหญ่ แล้วเด็กชายก็คิดว่า"ถึงเวลา ..พักแล้วสินะ"

ทันใดนั้นก็มีลมพัดเข้ามา เด็กชายได้ยินอะไรบางอย่างในสายลม อะไรบางอย่างที่ไพเราะและทำให้มีความสุข เด็กชายคิดว่าเสียงนั้นคือเสียงเพลง

เสียงเพลงที่เขาต้องการ

เสียงเพลงที่ขับร้อง ..ในสายลม

แล้วเด็กชายก็หลับไป

ปล.ฝากเอาไว้หนึ่งภาพ