หยุด ...แล้วดิ่ง !?

เวลาร่วงโรยไปอีกหนึ่งอาทิตย์

ชีวิตเศร้าสุขสมและขมขื่น

จากวันนั้นถึงวันนี้ทุกวันคืน

ลั่นไกปืนที่ขมับแล้วดับเอย....

อย่าถามว่ากลอนนี้ใครแต่ง ...คำตอบก็คล้ายกับถามว่าใครเปนเจ้าของบลอกนี้นั่นแหละครับ

*คำเตือน : ถ้าอ่านแล้วอยู่ดีๆรู้สึกสะอึก ตกใจหรือแทงใจ ก็อย่าสนใจครับ ผมไม่ได้เขียนถึงคุณ

วันนี้ผมคงไม่เขียนแนวตลก เฮฮา เหมือนที่เคยเขียน .... ถึงแม้ว่าท่านจะไม่เคยขำมุขผมเลยก็ตามที เรื่องนั้นผมไม่สนใจ ผมสนใจแต่ว่า... ผมจะทำยังไงให้แต่ละ entry บ่งบอกว่าผมรู้สึกอย่างไรให้มากที่สุด(ถึงแม้ว่าท่านจะไม่เคยเข้าใจก็ตาม)

นิสัยบางคนอยู่นิ่งไม่ได้ ต้องขยับไปมา บางทีก็หันไปหาคนข้างๆแล้วพูดอะไรที่ไม่เข้าใจ ซ้ำไปซ้ำมา เช่น "กล้วยฆ่ามึงได้นะสาด" หรือไม่ก็ "ฮาสาด" อะไรทำนองนี้ ...ส่วนบางคนชอบอยู่เฉยๆ ไม่ค่อยทำอะไร นั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย คนจำพวกนี้ดูเหมือนจะเงียบๆ แต่บางครั้งจะพบว่ามันขี้เกียจ.. แม้กระทั่งการขยับปากพูดกับคนอื่น ส่วนอีกจำพวกหนึ่ง... จะเปนยังไงก็ช่างมันเถอะครับ ..ผมไม่ใส่ใจ เพราะผมว่าทุกคนต้องมีช่วงเวลาที่อยู่เฉยๆ นั่งเงียบๆ แล้วคิดอะไรต่างๆนานาเหมือนกันทุกคน ใช่มั้ยครับ ?

ในเวลาแบบนั้น .... คุณมักจะคิดถึงอะไร ? ระหว่างอดีต ปัจจุบัน หรือ อนาคต ??

ถ้าให้ผมลองเดา ประมาณ 40 คิดถึงอดีต, 40 คิดถึงปัจจุบัน และ อีก 20 คิดถึงอนาคต แต่..คุณล่ะคิดแบบไหน ?

ถ้าคุณต้องหยุด แล้วนึกดิ่งลงไปในความรู้สึกของคุณ ...ในตอนนี้ ...คุณรู้สึกอย่างไร นึกถึงอะไรในตอนนี้ ถ้าถามว่าตอนนี้ผมรู้สึกอย่างไร บอกได้คำเดียวว่า กังวล ...เพราะอะไร ?

ช่วง 2-3 วันที่ผ่านมานี้เจอกับเรื่องแย่ๆมาเยอะ ทั้งเรื่องเรียน เรื่องงาน.. โดยเฉพาะวันนี้ เปนอะไรที่รู้สึกแย่เท่าที่เคยเปน นับจากที่มาอยู่ที่นี่ ...เมื่อตอนนั่งรถบัสจากโรงเรียนมาที่บ้าน ตอนกำลังจะลงทำปากกาตก ! - --อะไรกันแค่ปากกาเนี่ยนะ ? ใช่ครับ แค่ปากกาที่เพื่อนสนิทให้มาเท่านั้นเอง ... จะว่าหายก็ไม่เชิง เพราะคนขับสัญญาว่าจะหาให้ ซึ่งก็เบาใจลงนิดนึง มันอยู่ในรถน่ะแหละ บนพื้น.. แต่ไม่สามารถหาได้เพราะต้องไปส่งนักเรียนคนอื่นต่อ เปนอะไรที่กังวลใจอย่างที่สุด ถ้าหายไปผมคงรู้สึกแย่น่าดู ยังไงก็เชื่อว่าจะต้องได้คืน ผมภาวนาอย่างนั้นครับ

เอาล่ะ จะเศร้าต่อไปก็ใช่เรื่อง ผมมีวันหยุด 3 วันเนื่องจากวันจันทร์เปน Labor Day แต่ก็มีการบ้านให้ทำเล็กน้อย แต่..ศัพท์เยอะ ! เอาเปนว่า คงสนุกกับงาน homecoming กันนะ 945 เอ๋ย แล้วก็... เจอกัน ณ จุดตัดของพรหมลิขิต

คืนวันที่เก็บงำความรู้สึกไว้ยังคงดำเนินต่อไป

โดยเกี่ยวโยงอดีต ปัจจุบัน และอนาคตไว้ด้วยกัน

โลกยังคงหมุนไปสู่อนาคตในฐานะทุกสิ่งของมัน

Ps. อยากร้องเพลง

BedrO_Om !

แต่น แตนน แต๊นนนนน !!!!

วันนี้ตื่นมา 9.00 เชื่อเลยว่าตื่นเพราะหิวครับ ... วันนี้ไม่มีใครอยู่บ้าน ไปข้างนอกกันหมด คงอีกสักพักถึงจะกลับมา ... อยู่กับ Pepper !!

พูดถึง Pepper เมื่อเช้าไปเข้าห้องน้ำแล้วเปิดประตูห้องนอนทิ้งไว้ มันก็เดินเข้าไปเลย .. นั่งเล่นอยู่ 1 นาทีแล้วก็ให้มันออกไป ... เปนหมาที่เชื่อฟังดีครับ บอกให้มาก็มา บอกให้ออกก็ออก ... ตอนนี้หิวมาก มาก มาก ..ลาก่อนครับ ...


. . .

ทุกท่านครับ entry นี้ไม่ได้เอาไว้บ่นครับ ...จริงๆ

เหนอยากให้ลงรูป ผมก็นั่งนึกอยู่ว่าจะลงรูปอะไรดี เริ่มจากตรงไหนก่อน นั่งคิดไปคิดมา เอางี้แล้วกัน ห้องนอนก่อนเลย !

ตู้เสื้อผ้า ประตู

กระเป๋าเดินทาง โต๊ะ กระจก ตู้

เตียงผม

เปนไงบ้างครับห้องนอนผม... เสียดายที่อยู่ที่นี่แค่ 4 เดือนเอง ไปและครับ

ปล.อยากเล่นหิมะ

A Week #3

A Week http://watarase.blogspot.com/2008/08/week.html
A Week #2 http://watarase.blogspot.com/2008/08/week-2.html

ขอต้อนรับขับสู้(หมายความว่าไงว่ะ ?) .... ขอต้อนรับเข้าสู่ A Week อีกครั้ง นะจ๊ะ

ตามที่บอกไว้ ผมจะเล่าเรื่องการท่องเที่ยวใน 1 อาทิตย์ที่ผ่านมา แต่ขอบอกว่ามันจะไม่ไล่ไปตามวัน ผมนึกอะไรออกก็จะเล่าเรื่องนั้นก่อน มีไรมั้ยครับ ? งั้น... เริ่มจาก

University of Chicago
ที่จริงอยากจะเขียนว่า "จบ" เลย แต่คงดูน่่าเกลียดเกินไป เนื่องจากผมไปที่นี่ประมาณวันไหนก็จำไม่ได้ จำได้ว่าตื่นเช้ามาก เพื่อนั่งรถไป อาหารเช้าไม่ได้กิน เหนบอกว่าจะไปกินที่นั่นเลย .. ? พอไปถึงก็ไปคุยอะไรนิดหน่อย เหนว่ากันว่าที่นี่เปนมหาลัยที่ดีมากๆ ติดอันดับต้นๆใน USA .. อืม น่าสนใจ เสดแล้วก็ไปที่ lobby ตึงงง!! ขนมตระการตา มีแต่โดนัท โดนัท และโดนัท ตอนแรกเหนแล้วดีใจสุดๆ อาหารเช้าที่่มากมาย ตูจะกินให้เกลี้ยง!!! แต่พอเอาเข้าจริงๆ 2 ชิ้นก็ปางตายแล้วครับ(ฮา) แล้วก็มานักศึกษามาอธิบายและก็ตอบคำถาม(ถ้าเราถามนะ) ผมก็ยืนๆฟังไป แน่นอนครับ... ไม่รู้เรื่อง รู้แค่ว่าเค้าพูดว่า Good Morning, How are you ?, nice to meet you อะไรทำนองนี้แหละครับ ส่วนคำอื่นนั้นไม่รู้เรื่องสักนิด- --โฮสบอกว่าคนที่ chicago พูดเร็วกว่าที่่อื่น ผมว่าช้า-เร็วค่าเท่ากัน ไม่รู้เรื่องครับ กลับเข้าเรื่อง มันจะมีตารางเวลาบอกว่ากี่โมงทำอะไร ก็ทำๆไป จนถึงอันนึงที่้เปนการเยี่ยมชมมหาลัย จะแบ่งเปนกลุ่มๆเดินชม อื้มม... ผู้หญิงอีกแล้วครับ อยู่กลุ่มเดียวกัน ดูจากลักษณะคงเปนคนเกาหลี เพราะมากับพ่อ(เดาว่า)ซึ่งดูไม่ใช่คนอเมริกาแน่นอน มาจากทาง New Jersey น่ารัก(สาดดดด)ครับ ตัวไม่สูงมาก ภาพยังติดตาอยู่เลยครับ.... !! พอเสร็จจากกิจกรรมของทาง un of chicago แล้วก็ไปทานอาหารกลางวัน ไม่มีอะไรมากแค่ขนมปังใส่แฮม พริกและชีส- --โฮสทำมาครับ นั่งกินแถวๆนั้น เสดแล้วก็ไปอพาร์ทเมนท์ของเพื่อนโฮส ไปดู aeroplane show บินๆว่อนๆบนท้องฟ้าแหละครับ ผมไม่ทราบว่ามันเร้าใจตรงไหน แต่เด็กราวๆ 10 ขวบ ตื่นเต้นกันใหญ่เลย ข้างบนมันหนาว อันที่จริงลมแรงดีกว่าครับ แต่แดดก็แรงด้วย กลับไปปีหน้าหวังว่าจะดำ..ขึ้นนะครับ

Bristol Renaissance FAIRE : Where Fantasy Rules!
เปนที่เที่ยวที่คนในนั้นจะแต่งตัวย้อนยุค ผมว่ามันดีมากๆ อยู่ที่ Wisconsin ครับ วันนั้นผมได้ไปนอก chicago เปนครั้งแรก สนุกมากๆ ก็เปนพวกการแสดงโชว์ต่างๆ มีให้เข้าไปดูเครื่องมือลงโทษโบราณๆ มีการแสดงขี่ม้า เปนนักรบขี่ม้าเอาหอกพุ่งชนกัน เหมือนกับเปนการแสดง+แข่งขันกันเองครับ เพราะฉะนั้นแต่ล่ะวันจะไม่จัดไว้ว่าใครจะชนะแน่นอน แล้วแต่ตัวผู้แสดงเอง เหนบอกว่าคนพวกนั้นเปนนักแสดง อาจจะมาจากโรงเรียนก็มี เปน summer job ราวๆนั้นแหละครับ แต่ต้องขอโทษที่ลงรูปให้ดูไม่ได้ ผมเกรงว่ามันคงเยอะเกินไป และมันจะทำให้ entry นี้ ยาวววววมมาาาากกกก อ้อ! ผมอยากเล่นอันนึงมากๆแต่ไม่มีเวลา- --มันจะให้เอาผลไม้ปาคนครับ คนๆนั้นจะถูกล็อคเหนแค่หัวกับมือ ให้เราปาไป มันอยู่ไกลพอสมควร ยากที่จะโดนครับ แต่เหนคนอื่นเล่นแล้วสนุกดี มีเครื่องเล่นเยอะแยะครับ เอาไว้ถ้ามีโอากสจริงๆจะลงรูปแล้วอธิบายให้ฟังล่ะกันครับ

Rotary party #3
3 คือ 3 ที่ครับ #1 เรียกว่า pool party ไม่ใช่ pool ในห้องใต้ดินนะครับ สระว่ายน้ำนั่นเอง... ตอนแรกเหนว่าจะต้องไปว่ายน้ำ ผมซึ่งว่ายไม่เปนจึงรู้สึกไม่อยากว่ายอย่างแรง แต่พอไปถึงจริงๆก็ไม่มีใครว่ายเลย .... อันนี้ดีใจมาก เสร็จแล้วก็ไปทักทายนักเรียนแลกเปลี่ยนภาค 6440 คนอื่นๆ แล้วก็ไปนั่งกัน ..... เรื่องนั่งนี่แหละเปนอะไรที่ตลกมาก ผมเจอเพื่อนจากไทยคนนึง(รู้จักครับ) และเพื่อนจากสโลวาเกียคนนึง เรา 3 คนไปนั่งที่โต๊ะตัวหนึ่ง แต่นักเรียนที่เหลืออีก 10 กว่าคนไปนั่งอีกตัวหนึ่ง !! พอคนใหม่มาก็ไปนั่งเบียดกัน เบียด เบียดดกันนเข้าาไปปป Milan(จากสโลวาเกีย)บอกว่า We are special ! แล้วเค้าก็เล่าเรื่องที่บ้านว่ามีแมว 2 ตัว มันชอบมาเกะกะที่ขา เขาเลยเตะมัน- --บางครั้งโยนมัน เหนว่าสักวันจะเอาแมวไปกระโดดกับเขาบน trampoline แล้วเตะมันไปไกลที่สุดเท่าที่ทำได้ ฟังแล้วตลกมาก .. เรา 3 คนก็คุยกันไปเรื่อยๆรอ pizza เหนว่ามาตอย 3.30 แล้วมันก็มาตอน 3.30 เป๊ะ แล้วจากนั้นบางคนก็ย้ายมานั่งโต๊ะที่ผมนั่ง ได้คุยไรพอสมควร.. แต่อันนี้รับรองว่าฟังออก เพราะพูดไม่เร็วมาก และศัพท์ไม่ยากเกินความรู้ผม(ฮา) แล้วโต๊ะผมก็เริ่มคุยกันเรื่องภาษาตนเอง ทำนองว่า hello ในภาษาตัวเองพูดอย่างไร แล้วก็ได้รู้ว่านกภาษาสโลวาเกียพูดอย่างไร ภาษาเค้าพูดยากพอสมควร เสร็จแล้วก็กลับบ้าน
#2 รอประมาณ 6 โมงกว่าๆก็มีคนมารับไปงานของ rotary อีกที่นึง ไม่เปนทางการ จัดที่บ้านของสมาชิก rotary อาหารเย็นมีอะไรกินเยอะแยะ แต่กินได้นิดเดียวเพราะไม่เคยกินและ.... ไม่อร่อยเลย ผมกินแค่เนื้อกับไก่ แล้วก็อะไรซักอย่างที่ดูเหมือนเอาบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปที่ไม่ได้ลวก(ยังแข็งอยู่) มาคลุกกับผัก และน้ำส้มสายชู ..ก็โอเค เสร็จแล้วก็ไปดู TV ... มีแต่กีฬา ไม่ football, Baseball ก็ Olympic ว้าวว.. ฟังไม่รู้เรื่องเลย หลับไปตอนไหนก็จำไม่ได้ หลับๆตื่นๆ จนกลับบ้าน แล้วก็มานอนที่บ้านนั่นเอง
#3 อันนี้ไปมาเมื่อเช้า เปนการประชุมโรตารีอย่างเปนทางการ ก็ไปทำความรู้จักกับคนที่นั่น ไปกินอาหารเช้า และไปพูดแนะนำตัว เสร็จแล้วก็ออกไปเดินเล่น Bobby พาเดินชม downtown of Paratine บอกได้คำเดียวว่าเงียบมากและ nobody walks ... ทุกคนขับรถ แม้ว่าจะไปที่ใกล้ๆซึ่งเดินไป 5-10 นาทีถึงก็ตาม เสร็จแล้วก็กลับบ้านมาอัพบลอก A week #3 นั่นเอง



ปล. จบแล้วครับ

A Week #2

A Week : http://watarase.blogspot.com/2008/08/week.html << อ่านอันนี้ก่อนครับ


ขอเล่าต่อเลยละกัน เพื่อไม่ให้เปลืองบรรทัด

พอมาถึง แน่นอนครับ ก็ต้องจัดของ ผมก็กะอยู่ว่า เหนหลายๆคนบอกว่ามาถึงคงยังงงๆเรื่องเวลา แล้วจะหลับไม่ค่อยตรงเวลา เดี๋ยวก็ปรับตัวได้เอง ผมนึกเช่นนั้นจึงนอนเล่น ....แล้วหลับไป zzzzZZ...

ไม่นานนัก ประมาณ 30 นาทีก็ได้ยินเสียงเอะอะจากด้านล่างบ้าน สักพักก็มีเสียงคนเดินขึ้นบันได ตึ้ง ตึ้งง ตึ้งงง แอ๊ดดดดดด เสียงประตูเปิด ผมหันไปมอง เห็นชาย 3 คนยืนอยู่ตรงหน้าผม (ว้าวว!! สวรรค์) ก็คือ Bobby CJ และ Lee J (ชื่อเขียนแบบไหนผมไม่ทราบครับ แต่ออกเสียงแบบนั้น) สรุปคือ 3 คนนี้เข้ามาปลุกผมนั่นเอง และเข้ามาคุย ถามนู่นๆนี่ๆ [Bobby คือลูกคนโตของโฮส, CJ เด็กแลกเปลี่ยนจากเยอรมัน, Lee J เด็กแลกเปลี่ยนจากจีน] ถ้าผมฟังไม่ผิดเค้าบอกว่า "อย่าหลับ ถ้าหลับจะตื่นตลอดคืน #$&*(8!&..." (ไม่่ได้หมายความว่าเค้าพูดภาษาญี่ปุ่น แต่ผมฟังออกแค่นั้น) แล้วก็บอกว่า"Come on ไปดูการเล่นสไตล์อเมริกันกัน อะไรทำนองนี้ ผมก็จำไม่ค่อยได้ครับ" แล้ว 4 คนก็ไปเล่นแทมโบลีน(ถ้าผู้อ่านใจดีพอจะเขียนให้ดูว่าภาษาอังกฤษเขียนยังไงจะดีมาก) คนพึ่งตื่นนอนให้ไปกระโดด ...แน่ล่ะครับ เหนื่อยตายเลย แต่ก็สนุกดี เลยกลายเปนรู้จักเพื่อน 3 คนไปโดยปริยาย พอตกเย็นก็ไปทานอาหาร มาวันแรกโฮสก็ทำอาหารไทยให้กิน แต่... มันไม่เผ็ดเลย ผมชอบ BBQ Sauce มาก มากมากมาก มันทำให้อาหารรสชาติดีขึ้นมาก มากมากมาก เอาเป็นว่ากินเสร็จแล้วเราก็ลงไปห้องใต้ดินเพื่อดู TV เล่น Poker เล่น Pool ปิงปอง แล้วสักพักลูกคนเล็กของโฮส- --Michael ก็มา สักพักผมก็ไปนอน - --- ผมอาบน้ำตอนเช้าแค่ครั้งเดียวครับ ครั้งเดียวจริงๆ เพราะอากาศเย็น ขนาดเล่น soccer แล้วเหงื่อแทบไม่ออกเลย

วันที่สอง วันนี้ตื่นมาเกือบบ่าย 1 นอนยาวนานมากมาย เพราะง่วง เหนือย แต่.. หิวเลยต้องตื่นครับ พอกินเสร็จก็ลงห้องใต้ดินเช่นเคยครับ วันๆไม่ทำอะไรก็ลงห้องใต้ดินครับ เพราะไม่รู้จะไปไหน วันนี้ไม่ค่อยมีอะไร(จำไม่ได้มากกว่าครับ) จบไปอีกวัน - --ถ้านึกอะไรออกจะมาเพิ่มเติมโดยใช้อักษรสีแดงไว้ล่ะกันครับ

ผมคงเล่าเป็นวันๆไม่ไหวครับ มันเกินความสามารถที่จะจำได้ เท่าที่จำได้ก็ ...

***ผมขอเล่าเฉพาะเรื่องแถวๆบ้านนะครับ ส่วนไปเที่ยวข้างนอกไว้ทีหลัง

มีเล่น soccer บ้าง แต่ส่วนใหญ่จะเล่น Pool กับ Bobby เพราะรู้สึกว่ามันสนุกครับ เล่น Football บ้าง ก็แค่ขว้างๆแหละครับ แต่ครั้งแรกที่ Bobby ขว้างมาให้(ลูกจริง) มัน เจ็บบบ มาก จริง จริง ครับ สักพักก็ชิน แล้วก็ขว้างส่งกลับไป วันนี้ก็ไปเล่นแบดมินตันที่บ้าน Lee J กับ CJ (สองคนนี้อยู่บ้านเดียวกัน) จะบอกว่าบ้านแถวนี้เรียกว่าใหญ่ แต่มากมั้ย อันนี้ผมไม่ทราบ ห้องนอนของผมใหญ่เท่าห้องที่หอแถวราชเทวีนั่นแหละครับ งานบ้านผมก็ไม่ต้องทำ โฮสใจดีมากๆ มาไม่กี่วัน ผมไม่ค่อยได้อยู่บ้านเท่าไหร่ ออกไป รร. เพื่อทำตารางเรียนบ้าง ไปเที่ยวชมรอบๆบ้าง อะไรทำนองนี้ครับ ไป Downtown ของ chicago มา ผมว่าก็ดี มีต้นไม้เยอะแยะดีครับ นั่งรถไปประมาณ 1 ชม.ก็ถึง

หมู่บ้านผมชื่อ Paratine น่าอยู่ดีครับ ที่นี่- --Chicago เขียวมาก ต้นไม้เยอะ ถึงเยอะมาก รู้สึกสดชื่นอย่างแรง จะบอกว่าขนบทก็ไม่ใช่ครับ แต่ที่นี่เหนว่ามีโครงการเรื่องไม่ให้ตัดไม้ ให้มันเขียวอยู่อย่างนั้น โอเคครับ โดยรวมแล้วผมว่าผมโชคดีที่ได้มา Paratine, Chicago แล้ว entry หน้าจะมาต่อ A Week #3


ปล. เอาไว้เจอกันใหม่
ปล2. ยังไงก็เล่าเรื่องที่นู่นบ้างล่ะ ที่เตรียมน่ะ อยากรู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้นบ้าง เพื่อนเราเปนยังไง... ทำนองนี้แหละ
ปล3. ตอนนี้กำลังสนุกกับการเล่นกับ Pepper (สุนัขที่บ้าน)

A Week

สรุปตาม entry ผมอยู่มาได้ 1 อาทิตย์แล้ว และวันนี้ผมมีโอกาสที่เหมาะเจาะที่มีทั้งเวลา ! อาหาร !? และ โอ้ไม่ ... มีคนเรียกผม สักครู่นะครับ . . . . .

.

.

.

ผมกลับมาแล้วครับ(คิดถึงมั้ย) บอกตรงๆว่าไม่ค่อยมีเวลาใช้คอมมากเท่าไหร่นัก อันที่จริงใช้ได้แต่ผมไม่ใช้เองเสียมากกว่า เพราะ Bobby (ลูกของโฮสผมคนโต) ชวนลงไปห้องใต้ดินเพื่อเล่นอะไรต่อมิอะไรมากมาย

จะเล่าตั้งแต่ตอนนั่งเครื่องเลยดีมั้ย ผมก็คิดอยู่เหมือนกัน แต่... เอาเป็นว่าจะเขียนไปเรื่อยๆ เช่นเคยครับ

ตึ้งงงงงง!!! ครืนนน ครืนน "@=+@!^%&&฿#%%!$!!*(#)" ผมก็ไม่ทราบว่าแปลว่าอะไรเพราะมันเปนภาษาญี่ปุ่่น ..คงเอาไว้เปนแฟนกับสาวญี่ปุ่นก่อนแล้วจะมาบอกครับ ผมเดาว่า "ผู้โดยสารกรุณารัดเข็มขัด นะจ๊ะ" อะไรประมาณนี้แหละครับ แล้วเครื่องบินก็ออกจากท่าอากาศยานสุวรรณภูมิ

ผมรู้จักกับพี่คนนึง ชื่อเหวย พี่เค้าไป chicago เหมือนกันแต่ไปอยู่กับพี่ชาย เหนว่าจะไปเรียน fashion design ผมนั่งคุยกับเค้าจนขึ้นเครื่อง รู้สึกดีที่มีเพื่อนคุยด้วย คุยไปได้สักพัก... กวาดตาไปเล่นๆ ไปเจอสาวญี่ปุ่น ... แน่ล่ะครับ อะไรที่ญี่ปุ่นๆผมเอาไว้อันดับแรกอยู่แล้วครับ - --เธอน่ารักมาก มากถึงมากมากมาก เห็นแล้วอยากดู AV เลยทีเดียว .. ...ล้อเล่นครับ(ล้อเล่นจริงๆ)

ผมนั่งเครื่องบิน 2 ลำ ง่ายๆคือมีการ transit นั่นเอง ลำแรก
นั่ง 6 ชม.นิดๆ ก็สบายดีนะ คนข้างๆเป็นคนญี่ปุ่น หน้าตาใจดีและ .....เป็นผู้หญิงครับ !! (อันนี้คือประเด็น) ไม่มีอะไรมากมายกับเครื่องบินลำนี้ อาหารก็โอเค อร่อยดีด้วยซ้ำ .....แต่ขนมปังนี้แย่มากๆ เหม็นมาก ผมไม่ค่อยชอบเลย กินเสร็จก็หลับต่อ zzzzZZ...

พอตื่นขึ้นมาก็มองออกนอกหน้าต่าง(นั่งริมหน้าต่างครับ) เหนแต่เมฆ เมฆ และเมฆ ดังนั้นผมจึงคิดว่า .... ..หลับต่อดีกว่าครับ หลับจนถึงญี่ปุ่น ที่สนามบินนาริตะ สนามบินนาริตะ
ลงไปเข้าห้องน้ำ ล้างหน้า แปรงฟัน แล้วก็ไปนั่งคุยกับพี่เหวย(จำได้มั้ยครับ?) รอขึ้นเครื่องอีก 2 ชม.ถัดไป พี่เค้ามึนๆเหนว่าไม่ชอบนั่งเครื่องบินนานๆ ก็นั่คุยกันไป ดู TV ไป แน่นอนครับ $^#$$!^*&%$@ ผมไม่เข้าใจภาษาญี่ปุ่นเช่นเคย ลำที่สอง
เครื่องบินลำนี้นั่ง 11 ชม.กว่าๆครับ อันที่จริง 12 เพราะมัน delay ซึ่งผมก็ไม่ได้รู้สึกอะไรครับ(คุ้มครับคุ้ม ได้นั่งนานกว่าเดิม 1 ชม. คุ้มสุดๆเท่าที่เคยคุ้มเลยครับ) ....ไม่จริงเลยสักนิดเดียว!! เพราะผมอยากลงจากเครื่องตั้งแต่ ชม.ที่ 8 แล้วครับ อาหารก็ดี แต่มีบางอย่างที่ไม่อร่อยเลย เหมือนเอากระดูกให้ไก่กิน มันกินไม่ได้ !! แต่ผมไม่ใช่ไก่นะครับ ผมคือผู้ชายที่น่ารัก(ฮา) พอเครื่องลงจอดก็มารอคนจากโรตารี กว่าจะออกจาก ตม. ได้นี่ก็เอาเกือบ ชม. เลยครับ เพราะลืมเขียนอะไรก็ไม่รู้ แย่จริงเชียว

จากนั้นก็นั่งรถ(เออ!! กูรู้!!!)มาบ้านโฮส ก็ถ่ายรูปนิดหน่อย แล้วผมก็ขึ้นมาจัดของที่ห้องนี้ ด้วยประการฉะนี้แล....



ปล. เด๋วมาต่อ entry ถัดไป- -- A Week#2 โอเคมั้ย ? มีปัญหา ??
ปล2. รักษาสุขภาพด้วยนะทุกคน esp.ตูเอง

9-4-5=0(ต่อ)

สวัสดีอีกครั้งครับ สำหรับคราวนี้... มาพบกับผู้ชายย (โอ้วววววว...ซี้ดส์)

แต่สำหรับผู้ชาย ผมคงเขียนแบบเกรงใจเหมือนผู้หญิงไม่ได้... ไม่ใช่ไม่ได้สิ เขียนแบบเกรงใจมันไม่ไหวครับ ...ไม่งั้นมันไม่มันส์อ่ะสาดดด

แต่อย่าห่วง ผมไม่เขียนถึงขนาดสะใจมาก ..สรุปแล้วก็เหมือนผู้หญิงนั่นเอง .... เช่นเคยครับ ผมคงเขียนให้ทุกคนไม่ได้ แต่ไม่ต้องห่วง

เพราะคนที่ผมไม่ได้เขียนถึง ..... ....ยังบริสุทธิ์ครับ

อาร์ท(ก-กตัญญู) : เรารู้จักเธอ(?)คนแรกเลยล่ะ รู้มั้ยจ๊ะ ??(กรี๊ดดด) แกเปนเพื่อนที่ขาวมากๆ ไม่สิเรียกว่าสว่างดีกว่า ขอบคุณสำหรับข่าว i(love U)Pod นะจ๊ะ(อ๊ายยยยย) 55 บ้าไปและ ขอบคุณสำหรับหลายๆอย่าง แล้วเจอกันว่ะ !
เค(ด่วย,ป๋วย) : ขอโทดด้วยที่หล่อกว่า ซึ่มมมมมม! 55 เอาจริงๆว่าคุยกับแกแล้วสบายใจสัดๆ บ้าไปได้ทุกเรื่อง(มั้งนะ) ขอบคุณสำหรับอะไรซักอย่างแหละนะ อืม ขอบคุณ(มั่วและ) เอาเป็นว่า ปีหน้าเจอกัน
แทน : แทนที่รักก >w< ขอบใจที่อยู่ห้อง 614 แกเปนเพื่อนที่ดีมากก ที่จริงเราอยากจะเอาใจแกโดยการเอาชื่อแกไปใส่ใน 9-4-5=0 มากกว่า entry นี้อีกนะ ขอบคุณสำหรับการเปนผู้ฟังที่ดีจ้ะ แกทำให้เราสบาย(?)ขึ้นเยอะเลยนะ ^^ แทก(ค.) : ยังไม่เลิกนะเรื่อง ก. หรือ ค. เนี่ย บอกมาแน่ๆดิสาดด เราจำได้ดี ครั้งแรกที่แกเล่น abandon นูบสาดด แต่ก็เราว่าแกคงเก่งขึ้นแล้วล่ะ... เพราะเราไม่ค่อยได้เล่นเลย... ก็นะ คะแนนแอบเยอะนะเมิง ม.5 เนี่ย(เยอะกว่าตู) ขอให้โชคดีนะไอ้ดอใหญ่และยาว(ฎ) เออใช่ ! อย่าทำหนูกลุ่มตูตายล่ะสาด
โมก(ข์) : พูดเก่งขึ้นอ่ะเรา แต่ยังเก่งได้อีกก ! คะแนนก็ใช่ย่อย(มากกว่าตู) เล่น dot เก่งนี่เราอ่ะ ไม่ค่อยได้เล่นกันและตั้งแต่ ม.5 อืมๆ เจอกันจ้ะ
อาร์ม(ลิง) : เจี๊ยก เจี๊ยกๆๆค่อกกก เจี๊ยกค่อกกกก ค่อออกกกกกกกก!!! แล้วเจอกันนะ (คำแปล : อาร์มม นั่งข้างป่านสนุกมั้ย ? อาร์ทมันคิดถึงอ่ะ เอาเปนว่า...ม.6ดอทกันสาด)
กรุ๊ป : อ๊ากก เราไปคงคิดถึงแกแย่ เพราะงั้นเราไม่คิดถึงแกนะ โอเคมั้ย ? ....ล้อเล่นจ้า ขอบใจที่เปนเพื่อนที่คุยด้วยได้ตลอดๆ แต่แกชอบปัดมุขคนอื่นจัง ! 55เอาไว้เจอกันเน้อ
อาร์ม : แกเปนผู้นำที่ดีมากมายย ตั้งใจทำงานดีนะ แต่ไม่ใช่สเปคเรา(ฮา) แกกิน pizza คุ้มมากมายอ่ะ เอาไว้ 945 ไปบุฟเฟต์กัน !!
กั๊บ : แกหน้าตาดีนะ ฉลาด..แต่ทำไมได้อยู่ห้องข้างคิงว่ะ 555555 ผมก็ไม่รู้จะพูดอะไรนะ... ผมขอฝากที่นี่ให้กับน้องๆ...ช่วยดูแลด้วย(เกท ?) 555
บาส : คะแนนสูงแสดด(สูงกว่าตู) เออๆ ไม่เปนไรที่แกไม่ได้มาเลี้ยงอ่ะ แค่คิดถึงก็ขอบใจแล้ว.... แต่ตอนกลับมากันให้หมดอ่ะ(เลว) 555 เอาไว้ดอทกันอีกเช่นเคย กลับมาคงได้เลื่อนระดับไปห้องเทพแหงๆ !
ปริ๊น : ว่าไงเบ๊ประจำกลุ่มโรบอท เงินในกล่องโรบอทเอากลับไปได้แล้วสาด จะให้รุ่นน้องรึ ? หรือปีหน้าตูจะกลับมาเอาดี ? แรกๆเราค่ดกลัวแกเลย(ตอนนี้ก็กลัว...กลัวมันไม่เชื่อฟัง 55) แกหน้าโหด(โจร) แต่ตอนนี้.... อย่ายิ้มเลยนะกุขอ เหนแล้วมันอยากปลดทุกข์
นิว(จ๋า) : นิวจ๋า อยู่กันคนละห้องเลย ม.5 ดูทุ่มเทขึ้นนะ ยังคงเก่งเหมือนเดิมสินะเรา เราคงไปคืน lost แกพรุ่งนี้ วันนี้ก็คุยกับแกเรื่องคืนหนัง ที่เราบอกว่า"เราไปคืนพรุ่งนี้" = เราไป"คืน(v.)"พรุ่งนี้ ไม่ใช่ เราไป"คืนพรุ่งนี้" เอาล่ะ แล้วเจอกันสหายนะ...
มายด์ : เราเกือบเขียนแกในอันที่แล้ว ... แง่มๆ เอาเป็นว่า ขอบคุณสำหรับของขวัญจ้ะ เปนคนที่คุยเก่งดีนะ esp.เรื่องนินทาเนี่ย 55 เอาไว้มาคุยเรื่อง she กันต่อนะ ส่งเมลล์ความคืบหน้ามาด้วยล่ะ !! แล้วกีฬาสีก็สนุกๆนะ อย่าเครียดจ้า
เฮียไบรท์ : ขอบคุณสำหรับคำแนะนำในเรื่องต่างๆทั้งเรื่องไปอเมริกาและเรื่องความรัก... พี่คิดถูกทุกอย่าง..... อันนี้ผมผิดเองล่ะ ฮ่าๆ เอาเปนว่า ปีหน้าก็เด็กโข่งเหมือนกันและ 555
อาร์ท(ที่รัก รักที่สุด...555) : จ๊ะ จ๋า ขอบคุณสำหรับคืนวันที่ 9 นะจ๊ะ ไม่มีแกเราคงแย่ 5555 เราบอกแกแล้วว่าปีหน้ากลับมา 945คนแรกที่อยากกอดที่สุดคือแก !! (แอบเกย์อีกตู) นั่งคนเดียวเหงามั้ย ? เอาเอิร์ธ อาร์ม(ลิง) she ไปนั่งด้วยมั้ยจ๊ะ ? 55 ขอบคุณสำหรับหลายๆอย่าง แกเปนเพื่อนที่อยู่ด้วยแล้วสบายใจมากจริงๆ แต่เสียอย่างเดียว..ขยันเกินไป ชวนโดดก็ไม่โดดแสดด แล้วเจอกันว่ะพวก
ศรา : อันนี้มาแปลก ไม่อยากเขียนชื่อเล่น เด๋ววกเข้าเรื่องดอท(เกี่ยวมั้ย ?) ยังดูหนังเมิงไม่ครบเลย(ตูไม่ดูเองมากกว่า) กว่าจะได้หนังครบ...นานมั้ย ? 55 เอาไว้ปีหน้าคงได้เจอกัน คงคิดถึงแกแย่เลย... !!! ตอนนี้-เวลานี้เลยมันกำลังไปไมเดนๆ ทดสอบอนิเมชันใหม่ของอัลติอยู่ สาดดด !! ไม่คุยกับตู
ป่าน : สายป่านที่รัก หวังว่าโรบอทเมิงจะไปรอดใช่มั้ย ? ไม่มีตูบอกตรงๆว่ากลุ่มเราคงดีขึ้นเยอะ 555 แต่ปริ๊นคงสบายขึ้น เพราะคนสั่งให้ทำนู่นทำนี่ลดลง 1 คน ฮ่าๆ มานั่งกับอาร์ทบ้างนะ หรือว่าติดใจคนข้างขวา ?(อาร์มลิง) เลยไม่อยากย้ายจ๊ะ 555
อีฟ(ช.?) : คนๆนี้ก็อยากจะเอาใจโดยการย้ายไปอันที่แล้วเหลือเกิน...แต่มันคงไปไม่ได้ มันคงติดอยู่หน้าโฆษณา(ฮา) เอาเปนว่าแกเปนเพื่อนที่ฮาสาดด ขอบคุณสำหรับคำด่าที่ทำร้ายจิตใจ 55 ล้อเล่นๆ ไม่มีแกเราคงไม่มีแก(เออ!! กูรู้!!!) จากนี้ไปก็เรื่องกีฬาสี อย่าเครียดเน้อ สบายๆ แล้วเจอกันจ้ะ



จะเหนได้ว่า... ผมชอบผู้หญิงครับ จริงจริง ไม่เชื่อผมหรอครับ เด๋วได้โดนตบหรอก !
...

..

.


อย่าคิดมากครับ ผมก็เขียนจากใจจริงๆ(นั่นแหละที่ทำให้คิดมาก) เอาเปนว่า

บทความ 9-4-5=0 นี้ผมเขียนขึ้นก็อยากให้เพื่อนๆได้อ่าน อันที่จริงแล้ว... ไม่ถึง 10 คนเองล่ะมั้งที่ได้อ่านบทความนี้ เมื่อเวลาผ่านไป.. ก็มี entry ใหม่ๆโผล่ อันนี้ก็จะถูกดันไปด้านหลัง ด้านหลั-ง งง ครับ ก็ไม่มีอะไรมาก ที่เขียนไม่ใช่เพราะผมต้องไปอเมริกา แล้วเขียนส่งท้าย.. เพราะผมไม่ได้จากไปเลย ไม่ได้ไปนาน ไปแค่ 1 ปีเท่านั้น (ถ้า)คิดถึงก็ส่งเมลล์มาได้ แต่บอกตามตรงว่า...ไม่ทราบจะตอบได้รึเปล่า เพราะมันคงวุ่นวายน่าดูเลย
เหตุผลที่เขียน 9-4-5=0 ขึ้นมา... ก็เพราะคิดถึงพวกคุณนั่นแหละครับ ผมไม่รู้ว่า ถ้าไปอเมริกาแล้วจะมีโอกาสเขียนเมื่อไหร่ หรือความรู้สึกที่คิดถึงมากๆแบบนี้จะมีอีกไหม ผมก็ไม่รู้ จึงอยากเขียนขึ้นมาเท่านั้นเองครับ

แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น.... ใครที่เม้น ถ้าเปนไปได้...ขอความกรุณาเขียนด้วยว่า... ผมเปนยังไง- --เหมือนที่ผมเขียนให้พวกคุณนี่แหละ แต่ถ้าคุณไม่รู้จักผมก็อย่าได้เขียนมาเชียวล่ะ ผมคงงงแย่เลย ขอบคุณครับ



ปล.รักมากว่ะ 945 !
ปล2.คิดถึงตลอดไป~~
ปล3.กุหิว

โฆษณา

"โฆษณา" หมายถึง รูปแบบการใช้จ่ายในการติดต่อสื่อสาร โดยไม่ใช้บุคคลเกี่ยวกับองค์การผลิตภัณฑ์ บริการหรือความคิด

จริงๆแล้ว entry นี้ไม่ได้มาโฆษณาสิ่งของแต่อย่างอื่นอย่างใดครับ เท่าที่เราเห็นบ่อยครั้งในโทรทัศน์ โฆษณา คือรายการรอง ที่มานำเสนอสิ่งทั้งหลายแหล่ ซึ่งจะมาคั่นรายการหลักเอาไว้ เช่นว่า เราดูสวรรค์เบี่ยงอยู่ พอดูไปซักพักก็เข้าสู่ช่วงโฆษณาแล้วก็กลับเข้าสวรรค์เบี่ยงต่อ อะไรประมาณนี้แหละครับ

ดังนั้น entry นี้จะเปนรายการรอง คั่นรายการหลักในหน้าที่แล้ว http://watarase.blogspot.com/2008/08/9-4-50.html อันนี้คือรายการหลักครับ เหตุที่ต้องทำแบบนี้เพราะว่า... ....ไม่ทราบครับ

เมื่อวานนี้ ผมได้เข้าบลอกแล้วลงกดแถบด้านบนที่เขียนว่าบลอกถัดไป>>แล้วก็ได้ไปเจอกับบลอกๆนึงซึ่งมีตัวนับจำนวณคนเข้าที่น่าสนใจดี

เปนการนับจำนวณเปนประเทศๆไป เหนได้ว่ามี TH 1 เท่านั้นครับ!! เดาว่าต้องเป็นผมแน่เลย ขอเดาว่าเจ้าของบลอกเป็นคนอเมริกาครับ ที่จริงมันจะเปนแถบยาวลงมา แต่ผมได้ตัดมาต่อด้านข้างเพื่อไม่ให้หน้าบลอกดูยาวมากเกินไปครับ

แล้วผมก็ได้ลองเข้าไปในเว็บ http://www.flagcounter.com/ และได้เข้าไปดูว่ามีคนเข้าเว็บนี้แบบไหนบ้าง.. แต่ละประเทศน่ะครับ

และพบว่า

(ภาพอาจไม่ค่อยชัดเจน ขออภัยครับ)

มี Thailand เข้าเพียง 1 คนในวันที่ August 9, 2008 (วันที่หมายถึงการเข้าครั้งล่าสุดครับ)
ผมเดาว่า ผมคงเปนคนแรกมั้ย ? ที่เข้าเว็บนี้ก่อน... ในประเทศไทยนะครับ อาจจะมีคนไทยเข้าแล้วก็ได้..เพียงแต่เข้าจากประเทศอื่นๆอีก

แต่ไม่น่าภูมิใจเท่าไหร่หรอกครับ ว่ามั้ย ? ฮ่าฮ่า

สวัสดีวันอาทิตย์ครับท่านผู้อ่าน :D

9-4-5=0

แน่นอนครับ ตอนนี้เหลือเวลาแค่เพียง 2 วันเท่านั้น ผมก็จะเปนกระจั๊ว(มุขกุ๊ก)

entry นี้จะเอาแบบไหนดีผมก็นั่งนึกอยู่นานโขเลย จะแต่งนิทานดีมั้ย ? จะเขียนเรื่อยๆดีมั้ย ? หรือจะเขียนแบบหน้าที่แล้วดี ? อันนี้ผมยังไม่ได้ตัดสินใจ

กะว่าจะขอเขียนไปซักระยะแล้วค่อยตัดสินใจ (เอาไว้ถ้าผมมีเรื่องกลุ้มใจ A กับ B คงกลับมาช่วยผมแน่นอน)

9-4-5=0 ครับ ผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงพาดหัว entry ไว้แบบนี้ .. เลขเหล่านี้ มีความหมายอะไรกับท่านผู้อ่านบ้างหรือไม่ครับ ???


9-4-5=0 แสดงให้เหนถึงความสมบูรณ์ของสมการ ผลลัพธ์ไม่เปนบวกและลบ ผลที่ออกมาคือความพอดี(เลขศูนย์นั่นเอง) เปรียบได้กับ

ห้อง 945 ที่มีความพอดี ไม่เก่งเกินไปจนได้โล่(ห์)เคมี(มันไม่เลิกจริงๆ) หรือแทก(ค)เกินไปจนตกเลขง่าย ....เอ๊ะ ห้องนี้มีคนตกเลขง่ายมั้ย ผมก็จำไม่ได้

(รู้สึกแว่วๆว่ารุ่น 69 จะเปนศิลคำนวณ ...entry นี้ขอกล่าวเพียง 70 นะครับ เพื่อความปลอดภัย(ของตูเอง))


ที่จะขอพูดจริงๆคงไม่ใช่เรื่องนี้หรอกครับ ผมจะพูดถึง 1 ปีกว่าๆที่ผ่านมาดีกว่า ..945-70 ในเตรียมอุดมศึกษาแห่งนี้......

วันแรกวันเปิดเทอม วันไหนผมก็จำไม่ได้ เดือน พ.ค. รึเปล่า ? อย่าถือโทษโกรธผมเลยนะครับ เพราะมัน"ลืม"จริงๆ
ครั้งแรกที่มานั่ง นั่งแถว 3 จากหน้า 00 00 00 00 นั่งระยะตรงนี้ (พอมองออกมั้ยครับ วงกลมคือที่นั่งจากซ้าย -> ขวา ตามความจริง)
วันนั้นมาเร็วพอสมควร เพราะถือคติที่ว่า "ที่นั่งเป็นเรื่องสำคัญ การเรียนนั้นเป็นเรื่องรอง" ผมจึงมาวันนั้นเช้า......แค่วันเดียว
ผมรู้จักกับกตัญญูตอนค่ายพัฒฯ เปนผู้ชายคนแรกที่ทักจริงๆจังๆ แล้วบังเอิญอยู่ 945 เหมือนกัน อันนี้ประทับใจมาก(เพราะมันหล่อ...ไม่ใช่ล่ะ)
เลยเรียกมันมานั่งข้างๆ 00 00 00 00 ต่อไปผมรู้จักกับใคร ?
เท่าที่จำได้ ก็พวกไอ้เบน อาร์ม(ลิง) แทก(ค)(ไม่ใช่บอกว่ามัน ควา* นะครับ ผมแค่ไม่รู้ว่าสะกดด้วย ก หรือ ค) เพราะมันคุยเรื่อง dot กัน แล้วจำได้ดีเลยว่า
อาร์ม(ลิง) มันนั่งข้างหลังข้าพเจ้า มันปล่อยมุขที่เรียกว่าคอ-รอ-วอ-ยอมากๆ แต่ก็นะ... ทนๆไปมันก็ชินไปเอง หรือเพราะหูผมเริ่มตึงแล้วก็ไม่รู้

จะให้เล่าอะไรต่อดีล่ะ ถ้าเล่ามาเรื่อยๆคงเขียนวันนี้ไม่จบ จะพูดถึงทุกคนดีมั้ย.. ขอเปนบางคนล่ะกัน แต่!! อย่าน้อยใจไป เพราะผมรักทุกคน 55

โอปอ(ล)(อันนี้หมายความว่าโอปอเปนลิง 55) : จะบรรยายยังไงกับคนๆนี้ดี แรกๆเธอดูเปนคนแกร่งมากเลยรู้มั้ยเธอ แต่ทำไมตอนนี้หน้าตาและสภาพเธอช่างเหมือนผ่านอะไรมานับพันปีเลยล่ะ เธอ ? แต่ก็เป็นเพื่อนที่ดีมาก
อู๊ดน้อย : เธอไม่"น้อย"เลยจริงๆ เปนเพื่อนที่อยู่ด้วยแล้วอิ่ม(ทั้งตัวและใจ ฮิ้วว~) แต่ส่วนมากจะอิ่มด้านตัวมากกว่า อิอิ เปนเพื่อนที่น่ารักจริงๆ จริงจังดีนะ แต่เครียดไปหน่อย... ไม่รู้ว่า ม.5 ยังจะเครียดอะไรอยู่มั้ย ปรึกษาเราได้นะ จะได้ช่วยกันเครียด(ฮา)
นุ่น : หึหึ วาดรูปเก่งนะ มีความคิดสร้างสรร(ค์) จบ ... ล้อเล่นจ้ะ จะว่ายังไงดีล่ะ เปนคนที่ดูทะมัดทะแมน(แมง)ดีนะ ..ผมคิดว่าแบบนั้นนะ ช่วยเหลือในยามยากได้ แต่เธอไม่ค่อยออนเอ็ม ไม่สิเรียกว่า "แทบจะไม่" ดีกว่านะ
กุ๊ก : กุ๊กกู๋ 55 เรียกแบบนี้ตอนไหนจำไม่ได้ แต่แกเรียกเรา ก๋อย 55 เปนคนร่าเริง(มาก) เธอจะยิ้มตลอดเลยรึเปล่า ? อยากเหนเธอร้องไห้ 55(โรคจิต)
ขิม : เราจำไม่ได้ว่ามาสนิทกับแกตอนไหน(ฮา) ไม่ใช่ครับ ผมหมายถึง เราเริ่มคุยกับแกตอนไหน จำได้ว่าแรกๆแทบจะไม่ค่อยได้คุยกัน เพราะเหตุใดไม่ทราบ
....อ๋อออ เพราะเธออยู่กับโอปอนี่เอง(เล็กด้วย) ทำให้เรารู้สึกกลัว ผมไม่ใช่ผู้ชายอ่อนแอครับ ...แต่อ่อนโยน(?!)
เนอร์ส : จบ 555 ล้อเล่นจ้ะ ตัวเล็กหวัดดี~ ขอบคุณสำหรับข้อความที่เขียนให้ จำได้ว่าแกเปนหนึ่งในไม่กี่คนใน 945 ที่ชอบสงสัยชื่อ m เรา
แล้วก็.... แกเคยโกดเราด้วย จำได้ป่าว 55 ไม่ยอมพูดกับเราเลย คิกคิก
อีฟ(ญ) : แกติ๊งต๊องมากเลยในช่วงแรกที่เราคุยกัน บอกได้คำเดียวว่าน่าแกล้งมาก แต่ตอนนี้... ก็น่าแกล้งแต่ไม่เท่าเมื่อก่อน(เดาว่าคงเป็นผู้ใหญ่ขึ้น) ดีแล้วๆ
แล้วก็.... ขอให้สนุกกับสิ่งที่ชอบนะจ๊ะ
ปลา : วาดรูปเก่งอีกคนแล้วว แง่มๆ ดีใจที่ได้พวงกุญแจมา พี่แก้มทักว่าหน้าเหมือนเค้าเลย...แต่หล่อกว่าตัวจริง(อันนี้เค้าไม่เหนด้วยนะ) ขอบใจมากนา เปนเพื่อนที่เซอไพรส์เค้าจริงๆ
กานต์ : แก..ต่อยท้องเรา จุกมากครับ ออกแนวโหดนะเรา แต่เวลาแต่งชุดปกติ กางเกงขายาว ใส่หมวก ดูดีขึ้นป้ะ ? (อันนี้คงต้องถามอับดุล เพราะท่านตอบได้ทุกอย่าง) แต่ก็ต้องขอบคุณในหลายๆเรื่อง โดยเฉพาะ.....บัดดี้จ้ะ ^^
เล็ก : เฮ้อ หนักใจนะ ชอบตั้งชื่อให้ไม่เหมาะเลย เธอไม่"เล็ก"นะ(แต่ไม่เปนไรทีเคมันยังบอกว่ามันหล่อเลย 55)ล้อเล่นจ้ะ เปนเพื่อนที่พูดเก่ง(มาก)นะ พูดได้ทุกเรื่องเลย ..ยกเว้นเรื่องเรียน แหม่ เปนเพื่อนที่น่ารักจริงๆ จ้ะ จ้า ขอบคุณสำหรับการที่ทำให้อะไรๆมันไม่ดูเงียบ(ชมใช่มั้ย ? ...ชมจ้ะๆ)
เอิร์ธ : หวัดดีสาวโกหก ไม่รู้ว่าแกจำได้รึเปล่า ตอน ม.4 แกยืมหนังสือไทยเราไป แล้วแกเขียนบางอย่างใส่กระดาษแล้วใส่มาในหนังสือภาษาไทย.. เค้าได้อ่านแล้วนะจ๊ะ ขอบคุณมากนะ^^ แล้วก็อยู่ 712 เนี่ย มานั่งกับอาร์ทหน่อยนะ เราว่ามันคงเหงา(เปนห่วง+คิดถึงอาร์ท 55)
มิ้ว : หวัดดีนาย ! 55 อ่ะจ้ะ เธอเปนผู้หญิงๆ เปนเพื่อนที่สนุกนะ ทุ่มเทดี แบบนี้สิผู้หญิง(?)ต้นแบบ 555 พอออกจากห้องสอบบ่นจังเลยว่าทำไม่ได้ ตกแน่ๆ ดูคะแนนสิจ๊ะ มากกว่าเรา2เท่า 55 อ่ะจ้า ขอบคุณสำหรับสิ่งที่ทำให้นะ ><



สำหรับผู้ชายคงไว้โอกาสหน้า เพราะ Lady First(fat) เสมอครับ ที่จริง...เพราะมันยาวแล้วต่างหากล่ะ
มีคนเคยบอกว่า ผู้หญิง 945 น่ากลัว... แรกๆเราก็ว่าแบบนั้น.... แต่พอได้สัมผัส(ซักที่อ่ะนะ) อื้ม....นุ่มนะ 555555 ล้อเล่นจ้ะ เปนผู้หญิงที่น่าร๊ากก >< แต่เสียใจนะ ผมคงชอบพวกคุณไม่ได้ ขอโทษครับ!

ปล.แล้วไว้พบกันนะ ..ผู้ชาย(โอ้วววววววววววว... ..ซี้ดดส์)

บทความนี้เขียนถึงใคร ?

(ภาษาวิบัติซักเล็กน้อยคงไม่จับผมนะ - --อยู่ที่ว่าคุณจะจับอะไร)

A : ว่าไงเพื่อน ไม่ได้เจอกันตั้งปีนึง เปนไงบ้าง
B : ก็ดี สุขสบาย แต่จิตเศร้าหมองไปบ้าง (เพราะโลกธรรมรึเปล่าอันนี้ผมไม่มั่นใจ(ฮา))
A : แล้วไปทำอะไรมาบ้างล่ะ หายหัวไปนานเนี่ย
B : ได้ทำอะไรเยอะแยะนะ แต่ส่วนใหญ่ก็ได้เจออะไรใหม่ๆ ได้ทำอะไรใหม่ๆ ได้จดจำสิ่งใหม่ๆ
A : แล้วสิ่งเก่าๆล่ะ.... เธอได้ลืมไปหมดแล้วหรอ ?
B : ลืมหรอ ? ไม่หรอก ไม่ได้ลืม บางอย่างก็ลืมไม่ได้จริงมั้ย ? อย่างน้อยเราก็จำเธอได้ไง (นะ - -*)
A : ... จ้ะ แล้วคิดว่าต่อจากนี้จะทำอะไรล่ะ เราอยากทำอะไรล่ะ ?
B : ไม่รู้สิ ยังคิดไม่ออกเลย เพราะตอนนี้เรามีเรื่องที่กลุ้มใจอยู่น่ะ
A : เอ๋ !! แกนี่นะมีเรื่องกลุ้มใจ ปกติแกเปนคนร่าเริง ไม่คิดอะไรไม่ใช่หรอจ๊ะ สอบ(เคมี)ตกแกยังสบายใจเลย
B : หึหึ เรื่องที่ทำให้เรากลุ้มใจมีแค่ 3 เรื่องเท่านั้น - --เท่าที่เรานึกออกตอนนี้น่ะนะ
A : เรื่องอะไรบ้างหรอ ?
B : ความตาย ความแตกแยก ...และความรัก
A : แหม.. จ้ะๆ แล้วเรื่องไหนล่ะที่เรากลุ้มใจ
B : เรื่องที่กลุ้มใจ คือเรื่องที่เราหาคำตอบของการแก้ไขไม่ได้น่ะสิ
A : แล้วมันเรื่องไหนล่ะ
B : ถ้าพูดถึงความแตกแยก เธอคิดว่ามาจากเหตุผลไหนล่ะ ? ทะเลาะ ไม่ลงรอย เราว่าเราแก้ไขปัญหาเหล่านั้นได้ พูดถึงความตาย ใครๆก็ต้องตาย... จริงมั้ย ? ในเมื่อมันเปนเรื่องปกติของทุกๆอย่าง เราว่ามันอยู่ที่เรายอมรับมันได้แค่ไหนมากกว่า เพราะงั้น...
A : จ้ะ เหลือเรื่องเดียวที่ให้กลุ้ม .... แกนี่บ้าเนอะ !
B : ไม่นะ -*- บ้าตรงไหน
A : เรื่องพวกนั้นยังหาคำตอบให้ตัวเองได้ ทำไมเรื่องแบบนี้หาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ล่ะ ?
B : เพราะว่า... เวลาเจอปัญหาในเรื่องความรักแล้ว... มันหาทางแก้ไม่ถูกน่ะสิ ต้องทำอย่างนู้น ? ต้องทำอย่างนี้ ? แล้วสรุป ...ต้องทำอย่างไหนล่ะ เรื่องแบบนี้มันไม่ตายตัว ทำแบบไหนถึงจะดีที่สุดล่ะ ? ทำแบบไหนถึงจะทำให้เราเข้าใจกันได้ .... ใครเปนคนตัดสินล่ะ
A : ก็ตัวมึงเองไงแสดดดด !!
B : ง่ะ - -" ขนาดหาวิธีแก้ยังไม่ได้เลย จะตัดสินยังไงล่ะเธอ
A : ถ้าหาไม่ได้ ก็รอสิ รอได้มั้ย ? ไม่ต้องรีบคิดหรอก เรื่องความรักไม่เหมือนเคมี ที่ให้เวลาแค่ชั่วโมงเดียว(มันยังไม่เลิก)ค่อยๆคิดไป เด๋วก็ได้คำตอบเอง เรื่องแบบนี้ไม่มีในตำราหรอกเว่ย คิดเอาเองเฟ้ย คิดเองล้วนๆ
B : จ้ะ จ้า แล้วถ้าต้องรอ... ถ้ามันนานเกินไป เธอยังจะรอมั้ย ?
A : ขึ้นอยู่กับความมั่นคง(ของชาติ) ความเข้าใจ ความเชื่อใจ ไว้ใจของตัวแกเอง ถ้าแกเชื่อว่ายังรู้สึกเหมือนเดิม และมั่นใจในความรู้สึกของตัวเองอยู่ล่ะก็ การรอก็ไม่ใช่เรื่องที่น่ากลัวอะไร จริงมั้ย ?
B : อืม
A : เวลามันหมุนไปตลอด แกก็ไม่ได้หยุดนิ่ง แกทำนู่นๆนี่ๆตลอด แค่การที่จะทำสิ่งที่เรียกว่า"รอ" เพิ่มขึ้นมาอีกอย่างมันคงไม่ลำบากไปเนอะ ? ใช่มั้ยล่ะ ? อย่างน้อยเวลาที่แกไม่มีอะไรจะทำ เวลาที่แกต้องอยู่คนเดียว อย่างน้อยก็ยังมี"รอ" (ไม่ใช่ติด ร นะครับ)มีความหวัง มีความคิดถึงใครซักคน บอกตรงๆว่ามันคงไม่ได้ทำให้รู้สึก happy เท่าไหร่นักหรอก แต่... มันทำให้เราดูมีคุณค่าป้ะ ? มันไม่ทำให้เปนคนที่ไร้จุดหมาย จริงมั้ย ?
B : ก็จริงนะ แต่การตั้งจุดหมายในเรื่องความรักมันไม่ดูไร้สาระหรอ ?
A : แล้วแต่แกแล้วล่ะ เรื่องแบบนี้ ถ้าคิดว่าการมีความรักคือเรื่องไร้สาระ แล้ว..ทำไมถึงยัง"รอ"อยู่ล่ะ ? จริงมั้ยจ๊ะ ? ถ้าจุดหมายมันดูไร้สาระ มันทำให้เราเศร้า แล้ว... ยังไงล่ะ ? ไม่ว่าจะจุดหมายไหนๆ เราทุกคนก็ต้องผ่านความยากลำบากจนกว่าจะถึงจุดหมายนั้นอยู่แล้ว ขึ้นอยู่กับว่ามันจะลำบากทางกาย... หรือจิตใจเท่านั้นแหละ
B : จริงนะ แต่... ถ้าเราทนความลำบากนั้นไม่ได้ล่ะ เราจะทำไง ? ควรหรือต้องทำยังไง ?
A : ไม่รู้สินะ ชีวิตยังไม่เคยเจอความผิดหวังเลย(หมั่นไส้~) ถ้าทนไม่ได้ ก็ไม่ต้องทน เพื่อนเราเคยบอกไว้ว่า เรื่องกลุ้มใจมันมีทางแก้ 2 ทาง คือการแบกรับ และ การยอมรับ - --ถ้าเลือกที่จะแบกรับ มันง่ายนะ ว่ามั้ย ? ง่าย ..แต่เจ็บ ..... แต่ถ้าเราเลือกที่จะยอมรับ ขอบอกตรๆงว่ามันไม่ได้ง่าย.. ในเรื่องความรัก การยอมรับต้องใช้เวลา ดูสิ มันทั้งยาก ทั้งใช้เวลานาน แต่...ผลที่ได้ มันจะทำให้เรามีความสุขที่สุดเลยนะ
B : อื้มม จริงนะ แล้วเราควรทำยังไงถึงจะยอมรับได้ล่ะ ?
A : อดทนจ้ะ หัดใจเย็นๆลงบ้าง มันก็เข้าสู่การ"รอ" น่ะแหละจ้ะ ที่สำคัญ !! ความเข้าใจเปนสิ่งสำคัญที่สุด เพราะถึงแม้ถ้าแกอดทน ใจเย็นและรอแล้ว แต่ถ้าไม่เข้าใจ มันก็กลายเปนการแบกรับน่ะสิ จริงปั๊นน ??
B : อ๋ออออ เข้าใจแล้วว สุดท้ายแล้ว ความรักก็เหมือนความเข้าใจ จริงป้ะ ?
A : ไม่เชิงจ้ะ แต่ก็จริง ดังนั้นในเมื่อมีความรักแล้ว ควรเข้าใจว่าอะไรควรทำ หรือไม่ควรทำ หัดใจเย็นๆ อย่าใช้ความเห็นแก่ตัว แล้วก็ใส่ใจในสิ่งต่างๆรอบตัวให้มากๆนะ
B : อื้มม เราเข้าใจแล้วววว ขอบใจมากน๊า แต่แก เรามีอีกคำถามนึงอ่ะ
A : อะไรจ๊ะ ??
B : ตกลงแล้ว ... บทความนี้เขียนถึงใคร ?
A : haha เรื่องนั้นให้ผู้อ่านตัดสินดีมั้ยจ๊ะ ? อิอิ ^^




ปล. เรา บ้า ป้ะ 555
ปล2. แค่อยากเขียนระบายอะไรแก้เหงาหน่อยน่ะ หวังว่าคงจะอ่านกันนะ(หวังว่า 55)
ปล3. bg เราตั้งชื่อว่า "ดาวหาง 945" นะ - --สังเกตดีๆจิ๊
ปล4.เราใกล้จะไปแล้ว.... คิดถึงทุกคนนะ

วันนี้วันหยุด มันก็เป็นวันว่าง โย่ว !

หมายเหตุ : หัวข้อ entry ช่วยร้องแรพๆด้วยนะครับ ถ้าไม่ร้องขอให้สอบตก ขอบคุณครับ

เอาล่ะ วันนี้ เอ่อ.. วันที่ 4+1+1=6 aug พอดิบพอดีเด๊ะๆ

หลายๆท่านคงคิดว่า "ไอ้เด็กที่ดรอปไปแล้ว มันจะว่าง+สบายไปถึงไหน หมั่นไส้~อี๋~~"

ได้โปรด

อย่า !! คิดแบบนั้นโดยเด็ดขาด เพราะว่า....

ผมมีงานเยอะมากเลยครับ -- - แมร่งงานค่ดเยอะอ่ะสาดดดดดดดด

เริ่มจากการจัดกระเป๋าที่เริ่มไปแล้ว 0.001% รวมทั้งงานเล็กๆน้อยๆที่มีมากมาย ได้เริ่มไปแล้ว 0.19%

เหตุที่เริ่มไปได้เพียงเล้กน้อยก็เพราะว่าตัวผมไม่ค่อยมีเวลาทำ เวลาที่ใช้ไปตั้งแต่ 3 วันที่กลับมา (จันทร์ อังคาร พุธ-วันนี้)

เขียนแผนภูมิได้โดยสังเขป ดังนี้

จะเห็นได้ว่า ....

ตัวหนังสือน่ารักจริงๆ

ผมต้องการให้แผนภูมินี้ดูน่ารัก คุณคิดแบบนั้นใช่มั้ย ? ใช่มั้ยครับ ?

บอกสิว่ะว่าคิดอ่ะแสดด !!

......

เอาเป็นว่า ผมใช้เวลาคุ้มค่ามากก ใช้ไปเกิน 100% ด้วยแน่ะ คุ้มค่าใช่มั้ย ? ใช่มั้ยครับ ? .....

บอกสิว่าใช่อ่ะแสดดดด !!

ทุกคนควรจะดีใจนะ ที่ใช้เวลาคิดถึงพวกคุณไปตั้ง 70% แน่ะ

ดังนั้น....

ถ้าผมจัดของไม่เสร็จก็ เพราะ พวก คุณ !!! .....

เอาล่ะ นอกเรื่องมาพอแล้วได้เวลามีสาระกันบ้าง (เฮฮฮฮ !)

วันนี้ก็กะว่าจะเขียนให้เสดเร็วๆนะ แต่มันต้องออกไปซื้อของน่ะสิ แย่จังงง เวลาใกล้จะหมดแล้ว เอาเป็นว่า...

สรุปง่ายๆโดยไม่สังเขป

ตู ไม่ ได้ ว่าง หรอก นะ .... จริงจริ๊ง *.*

ปล.รักทุกคนนะ especially .....***

ปล2. ตรงไหนในบลอกที่มีสาระ(ว่ะ ?)

ปล3. bg เปนไงบ้าง 55 ช่วยติหน่อยจะได้ปรับปรุง

ปล4. head คงต้องรอกันไปก่อน ไม่มี concept เลย(แก้ไข-เปลี่ยนแล้ว)

ปล5. ไปอ่าน ปล.6

ปล6. ขอประทานอภัยที่ใช้คำหยาบคาย

ชื่อเรื่อง...ไรดีอ้ะ

ไม่มีไรทามเลยย แง่มๆ มาเปลี่ยนลุคเล่นๆ 55

เอาไว้มีอารมณ์อัพ แล้วผมจะมาอัพเน้ออ....


C U



: D