หยุด ...แล้วดิ่ง !?

เวลาร่วงโรยไปอีกหนึ่งอาทิตย์

ชีวิตเศร้าสุขสมและขมขื่น

จากวันนั้นถึงวันนี้ทุกวันคืน

ลั่นไกปืนที่ขมับแล้วดับเอย....

อย่าถามว่ากลอนนี้ใครแต่ง ...คำตอบก็คล้ายกับถามว่าใครเปนเจ้าของบลอกนี้นั่นแหละครับ

*คำเตือน : ถ้าอ่านแล้วอยู่ดีๆรู้สึกสะอึก ตกใจหรือแทงใจ ก็อย่าสนใจครับ ผมไม่ได้เขียนถึงคุณ

วันนี้ผมคงไม่เขียนแนวตลก เฮฮา เหมือนที่เคยเขียน .... ถึงแม้ว่าท่านจะไม่เคยขำมุขผมเลยก็ตามที เรื่องนั้นผมไม่สนใจ ผมสนใจแต่ว่า... ผมจะทำยังไงให้แต่ละ entry บ่งบอกว่าผมรู้สึกอย่างไรให้มากที่สุด(ถึงแม้ว่าท่านจะไม่เคยเข้าใจก็ตาม)

นิสัยบางคนอยู่นิ่งไม่ได้ ต้องขยับไปมา บางทีก็หันไปหาคนข้างๆแล้วพูดอะไรที่ไม่เข้าใจ ซ้ำไปซ้ำมา เช่น "กล้วยฆ่ามึงได้นะสาด" หรือไม่ก็ "ฮาสาด" อะไรทำนองนี้ ...ส่วนบางคนชอบอยู่เฉยๆ ไม่ค่อยทำอะไร นั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย คนจำพวกนี้ดูเหมือนจะเงียบๆ แต่บางครั้งจะพบว่ามันขี้เกียจ.. แม้กระทั่งการขยับปากพูดกับคนอื่น ส่วนอีกจำพวกหนึ่ง... จะเปนยังไงก็ช่างมันเถอะครับ ..ผมไม่ใส่ใจ เพราะผมว่าทุกคนต้องมีช่วงเวลาที่อยู่เฉยๆ นั่งเงียบๆ แล้วคิดอะไรต่างๆนานาเหมือนกันทุกคน ใช่มั้ยครับ ?

ในเวลาแบบนั้น .... คุณมักจะคิดถึงอะไร ? ระหว่างอดีต ปัจจุบัน หรือ อนาคต ??

ถ้าให้ผมลองเดา ประมาณ 40 คิดถึงอดีต, 40 คิดถึงปัจจุบัน และ อีก 20 คิดถึงอนาคต แต่..คุณล่ะคิดแบบไหน ?

ถ้าคุณต้องหยุด แล้วนึกดิ่งลงไปในความรู้สึกของคุณ ...ในตอนนี้ ...คุณรู้สึกอย่างไร นึกถึงอะไรในตอนนี้ ถ้าถามว่าตอนนี้ผมรู้สึกอย่างไร บอกได้คำเดียวว่า กังวล ...เพราะอะไร ?

ช่วง 2-3 วันที่ผ่านมานี้เจอกับเรื่องแย่ๆมาเยอะ ทั้งเรื่องเรียน เรื่องงาน.. โดยเฉพาะวันนี้ เปนอะไรที่รู้สึกแย่เท่าที่เคยเปน นับจากที่มาอยู่ที่นี่ ...เมื่อตอนนั่งรถบัสจากโรงเรียนมาที่บ้าน ตอนกำลังจะลงทำปากกาตก ! - --อะไรกันแค่ปากกาเนี่ยนะ ? ใช่ครับ แค่ปากกาที่เพื่อนสนิทให้มาเท่านั้นเอง ... จะว่าหายก็ไม่เชิง เพราะคนขับสัญญาว่าจะหาให้ ซึ่งก็เบาใจลงนิดนึง มันอยู่ในรถน่ะแหละ บนพื้น.. แต่ไม่สามารถหาได้เพราะต้องไปส่งนักเรียนคนอื่นต่อ เปนอะไรที่กังวลใจอย่างที่สุด ถ้าหายไปผมคงรู้สึกแย่น่าดู ยังไงก็เชื่อว่าจะต้องได้คืน ผมภาวนาอย่างนั้นครับ

เอาล่ะ จะเศร้าต่อไปก็ใช่เรื่อง ผมมีวันหยุด 3 วันเนื่องจากวันจันทร์เปน Labor Day แต่ก็มีการบ้านให้ทำเล็กน้อย แต่..ศัพท์เยอะ ! เอาเปนว่า คงสนุกกับงาน homecoming กันนะ 945 เอ๋ย แล้วก็... เจอกัน ณ จุดตัดของพรหมลิขิต

คืนวันที่เก็บงำความรู้สึกไว้ยังคงดำเนินต่อไป

โดยเกี่ยวโยงอดีต ปัจจุบัน และอนาคตไว้ด้วยกัน

โลกยังคงหมุนไปสู่อนาคตในฐานะทุกสิ่งของมัน

Ps. อยากร้องเพลง